umuulan nanaman.. naalala ko nung mga panahong hindi pa ‘ko ganoong kalalim mag isip. di tulad ngayon medyo nakakapag isip na ‘ko ng mejo mababaw na malalim. hindi ko pa rin kasi maarok ang gusto kong level ng pag iisip eh. well hindi ko naman sinasabing may laman na isip ko. pero ewan ko din.
lagi akong natutulala sa oras ng Filipino namin. epal kasi prof namin laging kwento ng buhay niya na hindi naman totoo. ako na mapanghusga. pero kasi ang dami niyang karanasang sumusuma na kinukwento ng barbero haha. kumbaga lahat ng kuwento sa kayumanggi eh hala may karanasan ding ganoon.
pero hindi ito tungkol sa kanya. ang ulan. bakit kapag umuulan galit na galit ang mga tao? eh sabi niya naman ito ay tumtukoy sa isang malakas na pagbuhos ng biyaya. praa sa mga nasa maiinit na lugar, sa mga malimit lamang maulanan. mangyari lamang ang kaunting pag ulan, magbubunyi na.
ano nga pa lang napakasama ng pag ulan? if i know kaya lang naman tayo nalulungkot dahil ini imagine natin ang bawat pagpatak ng ulan ay ating luha. kasabay ng paghagupit ng hangin, animo ika’y binubugbog ng iyong mga alaala. ano ngang masama sa pagdidilig ng halaman. tuyot na tuyot na sila eh.
minsan ang ulan din ang nagpapahiwatig na oras na para diligan ang puso nating matagal nang walang pagdaloy ng kaligayahan. point ko? wala haha ang babaw ko nanaman.
naitanong ko tita ko tungkol sa lagay nila sa probinsya, sabi niya “eto wala pang ambon, wala pang pension eh”
Mag-post ng isang Komento