Habang pinagmamasdan ko ang mga litrato sa itaas, hindi mapigilang gumuhit sa aking labi ang ngiting dulot ng aming karanasan sa pag akyat sa bundok. Nanunumbalik sa aking alaala ang lahat ng masasayang pangyayari sa loob lamang ng walong oras na pakikipagbuno sa likas na kagandahan ng mundo.
Sinubukan kong kuhanan ng video ang aking paglalakad paakyat, kasama ng aking mga kaibigan at ang buong kapaligiran, ngunit hindi naging sapat itong gamit kong cellphone upang maging ebidensya ng pagiging masining ng may gawa nito. Sa halip, babaunin ng aking tainga ang musikang dulot ng mga humuhuning ibon, ang ingay ng mga naglalarong hangin, maging ang pagtatalik ng tubig at mga bato sa talon.
Hindi ko man maidetalye ang mga nasasaisip bawat hakbang paakyat, pababa at minsang padulas. Hindi ko man maisalita ang mga alay na romansang pakiramdam ng bundok romelo. Wala man sa hitsura ang kasabikan sa pagkukwento. Kulang na kulang man ang mga larawan upang tumbasan ang galak sa aking puso. Heto ako, nagpupumilit magpahayag ng aking karanasan.
Saksi ang bughaw na langit sa bawat likidong inilabas ng aming uhaw na katawan. Dinadala ng ihip ng hangin papalayo ang mga hinagpis sa aming buhay. Pansamantalang idinuyan ng kanlungan ang aming mga katawang lupa. Tanging iniwanan na lang sa aming sarili ay ang pakiramdam muli ng pagkabata.
Bago sa paningin ang lahat ng dinaraanan. Hindi nakasasawa at kahit buong magdamag akong makipagtitigan ay marahil walang magbabago sa aking nararamdaman. Nakamamangha ang natural na kagandahan ng paligid.
Huwag lang sana itong makita ng mga mamumuhunan o negosyante para pagkakitaan. Sana sa pagdaan ng panahon, taon at henerasyon, mapanatili ng mga tao, bakasyonista at naninirahan doon ang pagiging malayo nito sa komersyalismo. Sana and pag unlad ng komunidad ay hindi magbunsod ng pagkasira ng ating yaman.
Sana sa susunod na pagdalaw ko sa magagandang tanawin ng ating bansa, kasama na kitang maghahabi ng mga alaalang ating pagsasaluhan magpakailanman.
see more photos here.
Mag-post ng isang Komento