(mula sa sanaysay na ‘Tungkol sa katamaran ng mga Pilipino’ NI JOSE RIZAL)
natapos na ang lahat,
hindi nagawa ang sapat.
Kahit anong pilit,
Nakakatamad!
Tulad ng marami,
Gaya ng sinasabi.
Ang hirap ng ganito,
Nakakatamad!
Bigyan mu man ng maraming butil,
Sagana man sa pangangailangan,
Kulang pa rin ito sa hiling ng katawan,
Na nais ng kapahingahan at karausan.
Kakainin na sana ang pinaghirapan,
Eh, nakalatag sa mesa kulang pa sa dalawahan.
Kayo nama’y busog na busog ang kalamnan,
Wala pang bahid ng putik ang paanan.
‘Kaw na may ngiti, may payong at tagapaypay,
‘Kaw na malusog, makapal ang bulsa.
‘kaw na biglang sumulpot pagkatapos ng dusa,
Sa araw na galit, ligtas ka sa latay.
Kanino nga pla itong lupang sakahan?
Pagmulat ng ninuno’y lupa’y nariyan.
Ngayon, ikaw diyan nakatapak, pinaglilingkuran,
Amin ito, lupa’y sa amin, sinasakay sa’min!
Sino nga ba sa atin ang tunay na tamad?
Ikaw na biglang dumating nung handa na ang hapag?
oh, ako na maghapong nakayuko makapaghanda lang ng mailalatag?
Nawa’y ang katotohanan ay hindi bumaliktad.
‘SA SALA NG BAHAY’
SETYEMBRE 27, 2009
Hindi ako makapaniwalang sinulat ko ‘yan. Haha.
